Rozdział 5 *Mary*

  Ten rozdział miał być planowany na PO 12.08, ale jakoś tak wyszło, że dodam go szybciej. ._.
Komu mogę go dedykować? Myślę, że aktualny będzie dla Panny Sabatowej. Piszcie o błędach :)

_________________________________________________________________________

  Sądzę, że nie powinnam zanudzać Cię opowiadaniem, co robiłam po przeczytaniu listu. Wiadomo, że skakałam po kanapie, po czym położyłam się na niej i wdychałam perfumy Benedicta. No i jeszcze piszczałam tak głośno, że pani Cook, moja sąsiadka, zadzwoniła z pytaniem czy „Na pewno nie spadła na Ciebie szafka?”.

   Kilka godzin później wybrałam się pozwiedzać miasto. Dzwoniłam do Mag, ale oczywiście nie odebrała. Do uszu wsadziłam słuchawki i włączyłam piosenki mojego idola, Michaela Jacksona. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Na wyświetlaczu widać było godzinę dziesiątą.
 - O matko! Jak późno! -powiedziałam do siebie i ruszyłam w stronę stojącej niedaleko taksówki.

Z początku bałam się wsiąść, po tym jak przypomniałam sobie pierwszy odcinek serialu „Sherlock”, ale przełamałam się i wsiadłam do samochodu.
 - Na North Gower Street poproszę. -powiedziałam, po czym zapięłam pas.
 - Pod drzwi mieszkania Sherlocka? -zapytał kierowca ze śmiechem.
 - Fajnie by było.

Kierowca ruszył, a ja podczas drogi przyglądałam się Londynowi. Tyle szczęśliwych ludzi w jednym miejscu!

   Jazda zajęła nam dwadzieścia minut. Zapłaciłam kierowcy odpowiednią sumę, podziękowałam, po czym wyszłam z taksówki.

   Przede mną stały nienaruszone drzwi numer 221 B. Moim oczom rzuciła się złota kołatka, która została ustawiona prosto. Zaśmiałam się i podeszłam bliżej. Złapałam złoty uchwyt, po to by przekrzywić go.

 - Mycroft jest w środku. -uśmiechnęłam się sama do siebie, po przypomnieniu jednego z odcinków.

Wyciągnęłam z kieszeni telefon, by zrobić zdjęcie drzwiom. Powoli wokół mnie zaczynał zbierać się tłum, więc postanowiłam pójść dalej coś zjeść. Ludzie zbili się w tak wielką kupę, iż przejście przez nią zajęło mi z dobre dwadzieścia minut. Ciągle pod nosem mruczałam „Przepraszam!”, na które i tak nie zwracano uwagi.

   Gdy zrobiłam dosłowne dwa kroki na luźnym chodniku, w kieszeni zawibrował telefon, a z głośniczka dobiegła głośna muzyka z piosenki „Leave Me Alone” Michaela Jacksona. Przewróciłam oczami, wyciągnęłam urządzenie oraz spojrzałam na ekranik. Pojawiło się tam zdjęcie Maggie, które zrobiłam z ukrycia podczas oglądania filmu, a następnie jej prawdziwe imię – Nina. Nacisnęłam zieloną słuchawkę.

- Maggie, to ty? -zaczęłam. -Chyba nie wiesz co się u mnie działo! Benedict był u mnie z Robertem, pytał się o Ciebie... A ty? Co ty robiłaś, do cholery?! Dzwoniłam do Ciebie!

- Cicho bądź. -przerwała mi. -Za półgodziny w Russel Square Park, zrozumiano?
- No spoko. Postaram się jak najszybciej dojechać.

- Tak trzymaj! -zaśmiała się. -Do zobaczenia, pa.

- Pa.

~*~

   Nina Wilde, niewysoka blondynka o błękitnych oczach, siedziała na jednej z ławek. Na sobie miała skórzaną, czarną kurtkę, sandałki oraz dżinsowe rurki. Pod kurtką zauważyłam szary podkoszulek. Wyglądała naprawdę ładnie, a ten strój podkreślał jej szczupłość. Aż bałam się podejść, ja taka dziewczyna, o centymetr wyższa ubrana w trampki, rurki i szarą bluzę przez głowę z Myszką Miki. W dodatku grubsza od niej o dziewięć kilo. Nie mówię, że byłam grubą babą, która wstydzi chodzić się w dwuczęściowym kostiumie, nie! Po prostu widać było pomiędzy nami sporą różnicę.

   Moje ciemne włosy, wtedy ledwie wystające za linię szczęki, uczesane niechlujnie, a jej idealnie spływały na ramiona. Jesteśmy kompletnym przeciwieństwem!

   Maggie zauważyła mnie, więc wstała, a następnie objęła przyjaźnie.

  - Mary! -krzyknęła. -To wszystko, co się tam wydarzyło, to kompletna paranoja!

  - Zdaję sobie sprawę! -potargałam włosy. -A co się u Ciebie wydarzyło?

Usiadłyśmy na ławce, a Mag zaczęła swoją historię. Dowiedziałam się, iż Robert nocował u niej, a gdy się obudziła zobaczyła go w swojej kuchni, natomiast później dał jej swój numer telefonu. Odwdzięczyłam się jej swoją historią.

  - Zaraz, zaraz. -powiedziała, gdy skończyłam opowiadać. -Czyli, że Benedict nie dał Ci swojego numeru?

  - Tylko tą kartkę...

Nastała cisza. Zaczęłam układać sobie w głowie plan wydarzeń:

1. Aktorzy widzą nas w kinie i nie wychodzą.

2. Jakimś cudem mój naszyjnik „zlatuje” z mojej szyi.

3. Jakimś cudem Benedict i Robert pojawiają się w moim mieszkaniu, mimo iż nie znają adresu.

4. Zaczyna padać, a aktor „przyszedł z buta”...

  - Do jasnej cholery, Maggie! -krzyczę do przyjaciółki. -Oni to ustawili!

  - Że co? -zapytała wyraźnie zdezorientowana.

  - W kinie zdjęli mi naszyjnik, a tobie wyciągnęli telefon z kieszeni! Później śledzili nas! Każdy inny człowiek, gdybyśmy coś zgubiły, zawołałby nas z powrotem do sali, tak?
 - No, raczej tak...
 - Dobra. Tylko, po co to zrobili?

Blondynka zaczęła się zastanawiać. Gdybym była chamska oraz nietolerancyjna, powiedziałabym do niej coś w stylu: „O cudownie! Blondi myśli, więc sobie poczekam!”, ale taka nie byłam i nie jestem.

   Podskoczyła na ławce, po czym podniosła się z niej. Zaczęła chodzić w tę i z powrotem, później okrążyła też wszystkie pobliskie drzewa. Aż zaczęłam zastanawiać się, czy ich przypadkiem nie obsikała.

  - Mam! -krzyknęła. -Może uważają, że jesteśmy ładne?
Wpadłam w taki śmiech, że wszyscy ludzie spojrzeli się na mnie jak na wariatkę.

  - Że ja... Benedict? OSZALAŁAŚ?! -złapałam się za głowę. -Jasne, że w tobie się zakochał Rob, ale we mnie? Proszę Cię! O ile dobrze pamiętam to zakochało się we mnie góra trzech chłopaków!
 - Nie gadaj, Mary!

  - Dobra, zostawmy ten temat. -spojrzałam na zegarek w komórce. -Będę się już zbierać. Dochodzi trzecia, a ja jeszcze śniadania nie zjadłam. 

  Przytuliłam przyjaciółkę, a następnie powędrowałam w stronę mojej kamieniczki ciągle myśląc o słowach Maggie, „Może uważają, że jesteśmy ładne?”, jak i Benedicta, „Bardzo ładnie Ci w tym swetrze”. A co jeśli Nina ma rację?