Rozdział 6 *MAGGIE*

 Witam wszystkich :3 To mój pierwszy wstawiony post, ale o tym już wiecie. Dedykacja dla Anonima.
                 Przepraszam, że taki krótki, ale ciekawi mnie opis imprezy od Benavy ^^
   _________________________________________________________________________

    Idąc parkiem patrzyłam na dzieci bawiące się przy fontannie. Jakiś chłopiec, który na oko miał 5 lat uciekając przed starszym bratem wbiegł na mnie z takim impetem, że sama upadłam na trawnik. Spojrzałam na malca. Był ubrany w żółtą koszulkę na rękawki z krokodylem, niebieskie spodenki i szare sandałki.
 - Bardzo przepraszam Panią... -wymamrotał i szybko pobiegł do reszty dzieci. Westchnęłam i wstałam z trawnika. Z głową w chmurach wróciłam do domu. Ciągle zastanawiałam się, czy rzeczywiście jest możliwe, że cały ten cyrk był ustawiony... A jeżeli Oni chcieli się z Nas ponabijać ? Co wtedy zrobię ? To aktor, mógł udawać... Odepchnęłam od siebie niezbyt miłą scenę w mojej głowie i zaczęłam sprzątać w pokoju gościnnym, gdzie spał Robert. Zaglądając pod łóżko znalazłam kartkę. Znajome pismo... Na kartce było staranne pismo aktora:

 Witaj Nino.

 Mam nadzieję,że znajdziesz ten list jeszcze dzisiaj.

 Liczę, że Ty i Mary macie sukienki wyjściowe,

 bo zapraszamy Was ( ja i Benedict)

 na bal. 

  Zjawimy się po Was o 18:00 

  Taka niespodzianka.

     Całujemy - Robert  i Benedict.

    Klęcząc patrzyłam przerażona na kartkę:

- O mój Boże - szepnęłam po polsku i przełknęłam gulę w gardle. 

   Rzuciłam się czym prędzej do telefonu na stoliku. Odblokowałam telefon z narastającą paniką i     zatelefonowałam do przyjaciółki. Czekając ,aż odbierze dreptałam z kuchni do salonu.

- Cześć Nino...Co się stało ? - zapytała nieświadoma sytuacji.

- Masz sukienkę wieczorową ? - zapytałam drżącym głosem.

~*~

Siedziałam w garderobie i przerzucałam sukienki na bok. Nic odpowiedniego nie znalazłam. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Oby to była Mary, bo nie chciałam się wygłupić ponownie. Przed dwudziestoma minutami przyszła do mnie sąsiadka, a w odpowiedzi na pytanie, czy może mam pożyczyć cukier,

 ja rzuciłam się Jej w ramiona. Pobiegłam otworzyć drzwi. Stanęła w nich Mary.

-Dobrze, że jesteś! Nie mam nic...A nie jestem pewna, czy mój budżet wytrzyma!- krzyknęłam.

- Ty się martwisz budżetem ?! Ja nie mam żadnej sukienki na wieczór.. - sapnęła.

- Przejrzyj moje. Jak nie znajdziesz, to będę musiała porządnie przeszukać kieszenie.

Dziesięć minut później usłyszałam krzyk Mary: 

- Chcę tą! Jest świetna!

Gmerając w innej szafce, spojrzałam zza drzwiczek. To była długa,czerwona sukienka zasłaniająca stopy. Idealna dla takiej dziewczyny, jak Mary.O dziwo, dość szybko uwinęłam się z zakupami sukienki i drobiazgów do niej. Umalowanie się i ubranie zajęło mi niecałą godzinę, a więc rekordowo szybko.Zdążyłam ogolić nogi, kiedy do drzwi ktoś zapukał.

O kurcze.