Rozdział 9 *Mary*

Przeepraszam! Wiem, długo! Naprawdę bardzo, ale to bardzo przepraszam! Teraz już nie zanudzam. KOCHAM WAS! <3
Z dedykacją dla wszystkich oczekujących <3

_________________________________________________________________

    Obudziłam się wypoczęta. Powoli wstałam, po czym skierowałam się do kuchni. Spojrzałam na zegar i zaklęłam pod nosem.

 - Mam godzinę, muszę się jakoś wyrobić. -powiedziałam.

    Wyciągnęłam z lodówki jogurt truskawkowy i szybko go skonsumowałam. Po zjedzonym „posiłku” wbiegłam do pokoju, w którym sypiałam. Wyciągnęłam z szafy dżinsowe rurki, czystą bieliznę oraz fioletową bluzkę.

    Ubrana wbiegłam do toalety, gdzie chwyciłam szczotkę, by szybko rozczesać potargane włosy. Przemyłam twarz, po czym założyłam soczewki. Kilka razy wypadły mi z ręki, ale w końcu udało mi się włożyć je do oczu.

    Po wyjściu z toalety założyłam botki na małym obcasie, a na ramiona narzuciłam czarny sweterek, taki by pasował do butów. Uśmiechnęłam się, chwyciłam klucze i wyszłam z mieszkania.

    Stałam dokładnie przed wejściem do teatru. Kilka razy wahałam się, lecz w końcu weszłam do budynku.

Po kilku skrętach i wejściach po schodach, udało mi się dotrzeć do upragnionych drzwi z tabliczką „Szukasz osoby, z którą rozmawiałeś/aś przez telefon? Brawo. Właśnie tu jesteś.”. Zapukałam dwa razy. Po chwili usłyszałam czyjś krzyk z środka. Otworzyłam drzwi, by powoli wejść do środka.

    Moim oczom ukazał się gabinet o białych ścianach i drewnianych meblach. Za biurkiem siedział niewysoki mężczyzna w czarnych okularach. Jego włosy były mocno kręcone, jak i ciemne. Miał na sobie szary t-shirt, a na tym wyblakłą, granatową koszulę. Nogi okrył dżinsami, a stopy czerwonymi, wysokimi conversami. Gdy weszłam patrzył uważnie w ekran laptopa.

 - Czekaj, czekaj. -mruknął i machnął ręką, bym usiadła na krześle w rogu. -Dokończę tylko czytać.

Przycupnęłam na drewnianym krześle. Miałam bardzo dobry widok na zegar, dzięki czemu wywnioskowałam, iż minęły dwie minuty, zanim mężczyzna zamknął laptop i rzucił się w moją stronę. Uklęknął przede mną, po czym zaczął całować moje buty. Zaśmiałam się.

 - Dobrze, dobrze! Już starczy! -krzyknęłam.

 - Jesteś najwspanialszą autorką jaką w życiu poznałem! Ta powieść jest niesamowita, a zaszczytem będzie uczynienie z niej spektaklu! -powiedział, po czym usiadł w siadzie skrzyżnym naprzeciwko mnie.

 - Czy ja wiem... -mruknęłam. -Rick Riordan, Gesa Schwartz... J.K Rowling, Suzanne Collins... No i Sir Arthur Conan Doyle, zdecydowanie lepsi. Jest jeszcze wielu pisarzy, ale nie chce mi się wymieniać...

 - Oj tam, oj tam. -mężczyzna wstał, chwycił mnie za rękę, a następnie wyprowadził z gabinetu.

Znów zaśmiałam się. Powodem była różnica wysokości. Ledwie dosięgał mi do nosa!

 - Dobra, Bob. -mruknęłam w stronę przyjaciela. - Gdzie ty mnie wleczesz?

 - Na próbę. Zwołałem wszystkich i powiedziałem, że zaczniemy wybierać role do nowego przedstawienia. Ty musisz być niedaleko. W końcu jesteś autorką, nie? -Odwrócił się na chwilę w moją stronę, by uśmiechnąć się i pokazać swoje białe zęby. Przewróciłam oczami, a Bob skręcił w lewo. Znaleźliśmy się w wielkiej sali, w której wystawiane są spektakle. Na scenie stało już kilka osób, a my szliśmy w ich stronę, przeciskając się przez drogę z krzesłami. W tym czasie wyjaśnię jedną sprawę. Bob to nie ten Bob, o którym myślisz. Jest to Bob, człowiek z ADHD, mój przyjaciel, nie Robert Downey Jr.

    Weszliśmy po schodkach, by w końcu stanąć na scenie. Aktorzy, których nigdy wcześniej nie widziałam, zwrócili się w naszą stronę. Uśmiechnęłam się delikatnie, powiedziałam bezgłośnie „Hej” i kiwnęłam dłonią.

 - Czy już wszyscy? -zapytał Bob.

 - Nie. Jeszcze jedna osoba. -odpowiedział ciemnoskóry mężczyzna o bardzo niskim głosie.

Jak na zawołanie na scenę wbiegł...

 - Przepraszam za spóźnieni... -Przerwał, po czym spojrzał na mnie, zniżył głowę, a w kąciku jego ust pojawił się uśmiech. -Mary?

Otworzyłam szeroko usta.

 - Benedict? Nie spodziewałabym się, że tutaj będziesz...

 - Och! -Zaśmiał się. -To porządny aktor nie może czasem wystąpić na deskach teatru?

 - Ojej. -Skrzyżowałam ręce. -A jaki skromny.

Benedict miał zamiar coś powiedzieć, jednak przeszkodził mu Bob.

 - To widzę, że się znacie! Cudownie! -Uśmiechnął się złowieszczo. -Pozwolicie, iż od razu przystąpię do poinformowania was o głównych rolach.

Spojrzał na mnie, po czym kontynuował.

 - Pan Cumberbatch zagra Carla, a główną rolę, czyli naszą Katherine zagra... -Wyciągnął palce wskazujące, udając, iż gra na bębenku. -MARY COLLINS!

Wskazał na mnie, a wszyscy zaczęli bić brawa. Dobra, nie spodziewałam się, ale byłam szczęśliwa. Do chwili... Gdy przypomniałam sobie o jednej scenie w mojej powieści... Scenie pocałunku pomiędzy Carl'em a Katherine...